من آموخته ام که برای زخم پهلویم برابر هیچ کیکاووسی ، گردن کج نکنم؛ و زخم در پهلو، و تیر درگردن،خوش‌تر، تا طلب نوشدارو از ناکسان وکسان. زیرا درد است که مرد میزاید و زخم است که انسان می آفریند.

پدرم میگوید : قدر هر آدمی به عمق زخمهای اوست.

پس زخمهایت را گرامی دار. زخمهای کوچک را نوشدارویی اندک بس است؛ تو اما در پی زخمی بزرگ باش که نوشدارویی شگفت بخواهد ! 

وهیچ نوشدارویی شگفت تر از عشق نیست. و نوشداروی عشق تنها در دستان اوست .
او که نامش خداوند است. 

                                                                     عرفان نظر آهاری