کلامت ، شکوه خسته شب را  

آرامشی است  

            که در آغوش عاشقت  

                             نوشانوش  

                                   می‌توان نوشید. 

و انعکاس نگاهت  

در حجم زنگارخورده چشمانم 

آنچنان عمیق ریشه دوانیده  

که تمامی پیکرم را به اعتراف می‌نشاند : 

 تو همانی که وجودم 

                   با تمام وجود  

                                فریادت می‌کشد ! 

                                                 م.صبا

خون در رگ‌های ستایشم منجمد شده  

و آنقدر عمیق یخ زده‌ام 

که سایش اسکیت‌های تو را حس نمی‌کنم !  

                       ..... 

عبادت من  

بوسه بر دستان مادر را کم دارد ،  

و هنوز با نگاهی گرم 

مهربانی‌های پدر را پاسخی نگفته است ! 

                    ..... 

مراقب باش ! 

هنوز زمین اندیشه‌ام لغزنده است. 

یخ‌شکن‌هایت را بپوش ! 

                  ..... 

جاده در دست تعمیر است !!! 

                                            م.صبا

زمینی که اندیشه‌ام را  

به دیوارش میخکوب کرده بودم ؛  

هر لحظه دهان می‌گشود  

                        و گدازه می‌پاشید  

                                        بر پیکره‌ی اندوهبار زندگی احمقانه‌ام ؛ 

و من ساده دل 

                در بزم آتش‌باران کوه‌های تیشه نخورده 

                گوگرد نفس می‌کشیدم ! 

                                                 م.صبا